Xəbər verdiyimiz kimi bu gün İkinci Vətən müharibisindən üç il ötür.
İkinci Vətən müharibəsinin şəhidi baş leytenant, tibb xidməti rəisi Qasımov Şöhrət Şakir oğlu həyat yoldaşı Türkan Qasımzadənin Anım Günündə sosial hesabındakı paylaşımı hər kəsi təsirləndirib.
Gununsesi.info şəhid xanımının qeydlərini təqdim edir:
“Sonra nə oldu deyə düşündüm. 3 il….. yoxluğunun 3 ili. Düşünmədim…. hər şey başqa cür ola bilərdi axi. Bir fincan çay alıb oturdum, evliliyimizin 3 ilini düşündüm. O 3 ilin mənə bəxş etdiyi xoş günləri. 3 ilimizdə həmin gün işdən tələsik gəldiyini, sanki unutmuş kimi davranmağini. Bir bəhanə ilə gedib hədiyyə axtardığını sonra Mingəçevirdə ən sevdiyin yerdə kürün sahilində qeyd etdiyimiz günü.
Aldığın hədiyyəni ( iki qoşa fincani) hansı ki saxla mütləq qocalanda çay içərik demişdin. Biz birlikdə qocalmadıq amma onlar hələ də qoşa olduğunu kimi qalıb qutusunda. Bütün hədiyyələrə anlam yükləyirdin deyə düşünürəm, son bir ildə. Niyə çünkü bilirdin her şeyi. Daha küsmürəm incimirəm də səndən. Düşünmürəm ki, niyə mənə demirdin olacaqları. Bəzi şeylər var ki demək olmur axı ən doğmana da. Mən yaşaya yaşaya öyrəndim bunu 3 ildə. Hər şey bu gün kimdir.
Xatırlayıram hələ. Demək ki yaşayıram. Xatirələr… Onlar mənimlədir. İllər məni səndən uzaqlaşdırır həmdə sene yaxınlaşdırır deyə düşünürəm. Şəkilləri axtarıram 2012 dən 2020 yə qədər. Hər şey dünən kimidir. Səslərini dinləyirəm. Hər sözünə necə üz ifadəsi alırdın hamısını xatırlayıram. İl 2020. Sonra nə oldu? …. Sonra son yazdığın qeydləri oxuyuram, 26.09.2020…..
Son cümləsi belədir –
‘ 3 qırmızı fişəng atmaq mühasirədəyik deməkdir ‘
Düşünürəm….
-O an nə etdin nə düşündün deyə fikirləşirəm. Kəşkə deyilənlər kimi olsun deyə dua edirəm… bir anda…. heç ağrı hiss etməmiş ol. Fincanın üstündə şəkilin gülümsəyir, divardakı şəkilin isə çox məyusdur.
Bir an indi hansı ildi, hansı aydır deyə düşünürəm. 3 il keçib, 3 dəqiqə kimi.
Bəlkə də yuxudur, pis yuxu… saat yeddiyə işləmiş saatın zəngi çalacaq mən oyanıb səni işə yola salacam.
Tez-tez qəribə yuxular görürdüm o zaman hamısı çin oldu. İndi də görürəm ya deyirsən az qaldı gəlirəm, ya da gelirsən bəzən də sənə zəng çatır və danışırsan. Mən sənin yoxluğun haqqında danışmaq istəmirəm daha. Hər dəfə necə getdi sualına cavab vermək istəmirəm. Səni mən o suallarla hər dəfə itirmək istəmirəm.
Ondan sonra deyə başlayan cümlələr qurmaq istəmirəm. Sonra nə oldu sualını duymaq istəmirəm. O zaman demək istəmirəm…
Bu cümlələri ilk dəfə qururam. Bəli, Mən 3 il əvvəl sənin içində olduğunu o zaman heç düşünmədiyim, bayrağa bükülü tabutunu qarşıladım, səni ziyarətə getdim, ruhuna dualar oxudular. Ad günlərində tort əvəzinə halva bişirdik, biri rəhmət oxuyanda özümü duymamış kimi apardım. Çünki mən səndən sonra nə olacağını düşünmək, yaşamaq istəmirdim heç.
O sonra yox idi mənim üçün. Sonra nə oldu sualı heç vaxt olmamışdı. Mən varlığınla yaşayıram. Mən bu gündə sabah da illər keçsə də sənin yolunu gözləyirəm. Ya tanış bir küçədə ya bir parkın skamyasında bəlkə bir dayanacaqda. Bəlkə də səni işə yola saldıqdan sonra evə qayıtmağını gözlədiyim pəncərə önündə…
3 deyil, 300 il də keçsə mənim üçün “Şöhrətlə birlikdə” deyə başlayan cümlələr qurulacaq. Diş fircandan tutmuş asilqandakı paltarının yeri dəyişməyəcək. Muradla İlayda evdə bir şey axtaranda o şey ya atanın skafında olacaq, ya atanın paltarlarının yanında, ya da atanın çəkməcəsində………”
Şəbnəm
Gununsesi.info
