Şakira İsraildəki konsertini təxirə salıb. Səbəb İsrailin Qəzzada törətdiyi qətliamdır ki, ulduz müğənni fələstinlilərin ona müraciətini bu cür qiymətləndirməklə dünya mətbuatının gündəminə gəlib.
Bu arada bizim ulduzcuqlar da yerli gündəmi zəbt ediblər. Yox əşi, Qəzzanın başına gələn qəzavü-qədərdən dolayı deyil. Hardadır onlarda bu böyüklük? Onlar xırda işlərin peşindədirlər. Ad-zad istəyirlər. Şakira eşitsə yəqin ki qəşş edər. Ya da ümumiyyətlə, onların nə istədiyini anlamaz. Çünki Şakira nə doğulduğu Kolumbiyanın xalq artistidir, nə məşhuri-cahan olduğu dünyanın. Onu səsinə görə sevirlər, səsi ona milyonlar qazandırıb. Milyonlarla sərvət, milyonlarla tamaşaçı. Bəs bizimkilər? El arasında deyildiyi kimi, Biləcəridən o tərəfə tanıyan yoxdur. özləri də oturublar dövlətin boynuna ki, daşı məni daşıya bildiyin qədər. Biri dövlət konsertlərinə dəvətin davasını edir, biri fəxri adın, biri fərdi təqaüdün. Belə baxanda günah elə bunları ələbaxım öyrədənlərdədir.Bunlar öz sənətləri ilə dövlətə xeyir verməli, dövlətə qazandırmalıdırlar. Eynən Şakira kimi. Amma bunlar Şakira olmağı heç ağıllarından da keçirmirlər, bunların bircə şakəri var. Necə olursa olsun ad alsınlar. Nəyinə lazımdır dünyanın tanımağı, Azərbaycanda yol polisi onları tanıdısa bu da yetər. Qırmızı işıqda keçsinlər, sürət həddini və ümumiyyətlə həddini aşsınlar ,heç kimdə gözün üstə qaşın var deməsin. Axı, bu xalq artistidir.
Bəli, cümhuriyyətin 100 illiyində əməkdar və xalq artisti təltifləri çoxlarını rəncidə etdi. Məlum oldu ki, Nadir Qafarzadə də, Xatirə İslam da fəxri ad arzusundaymış. Sanki 100 il qabaq dövləti bunlar qurub və indi də əziyyətlərinin haqqını istəyirlər. Hərçənd onlar kösövü öz qabaqlarına çəkməyə də bilər, sənət adamı kimi daha fundamental, daha maraqlı təkliflərlə gündəmə gələ bilərdilər.
Məsələn,Nadir Qafarzadə özünə ad istəyincə, cümhuriyyət tarixini ələk-vələk edən tarixçilərə ad tələb etsəydi daha effektli olmazdımı? O insanlara ki, gecə-gündüz arxivlərdə toz udublar, 100 ildən qalma qovluqları bu günümüzə daşıyıblar. Ölkə bilməyiblər, şəhər bilməyiblər, nadir faktlar toplayıb cild-cild kitablar nəşr etdiriblər ki, nadir qafarzadələr oxusun, tariximizi öyrənsin. Amma Nadirin oxuduğu tarix yox, segahdır. Özü də elə segah ki, heç 1918-ci ildə cümhuriyyətçilərə halal-zülal mülkünü bağışalyan, dövrünün ən gözəl səs sahibi Seyid Mirbabayevin özü də belə oxuya bilməzdi. Zarafat eləmirəm, sadəcə müqayisə edirəm. Hardan hara gəldiyimizi, bu 100 ildə irəli yox, geri getdiyimizi, cılızdaşdığımızı, bapbalaca qaldığımızı.
1918-ci ilin sentyabrında paytaxt Gəncədən Bakıya köçəndə müstəqil cümhuriyyətin Nazirlər Şurasına oturmağa bina yox imiş. Onda Seyid Mirbabayev özünün sarayını- indiki Dövlət Neft Şirkətinin binasını onlara verib. O bina ki, fransız intibah memarlığı üslubunda memar Pavel Şternin layihəsi əsasında inşa edilmişdi. Yəni el arasında deyildiyi kimi, heç qardaş qardaşa bunu etməzdi ki, Seyid Mirbabayev yeni yaranmış gənc dövlət üçün elədi. Seyid Mirbabayev ilk azərbaycanlıdır ki, Varşavada səsini qrammafon valına yazdırmışdı. Dövrünün populyar xanəndəsi, neft milyonçusu idi. Sənəti də, pulu da ona istədiyini qazandıra bilərdi. O cümlədən fəxri ad da, titul da. Amma o müstəqil dövlətə verdiyi Sarayın müqabilində o dövlətdən heç nə istəmədi. İndikilər isə elə hey istəyir, elə hey tələb edirlər. Şair demişkən, addı, mükafatdı, zaddı nə bilim…
Ləman Ələşrəfqızı
Gununsesi.info
