“Bəyin toyunu aparmaq Vasim Məmmədəliyevə həvalə olunmuşdu”
İyunun 24-də Milli Azadlıq Hərəkatının lideri, eks-prezident Əbülfəz Elçibəyin anadan olmasından 78 il ötür. Bu münasibətlə moderator.az saytı Əbülfəz Elçibəyin qardaşı Almurad Əliyevdən müsahibə götürüb. Gununsesi.info həmin müsahibənin növbəti hissəsini təqdim edir.
– Almurad bəy, bildiyimiz qədər o vaxt Əbülfəz bəyi tələbələri çox müdafiə edirmiş. Tələbələrin dediklərinin məhkəməyə təsiri olmuşdumu?
– Düzdür, tələbələri onu çox müdafiə edirdi, bir nişanlı qız var idi, barmağından nişan üzüyünü belə çıxarıb onlara təklif etmişdi. Ancaq tələbələrindən üzünə duranları da oldu, onları da öyrətmişdilər. Tələbələrdən biri deyirdi ki, Əbülfəz müəllim çox savadlı müəllimdir, ancaq bizə türk olduğumuzu deyir. Deyir ki, Azərbaycan milləti yoxdur, biz hamımız türk millətiyik, dərsdə bizə türkçülüyün mədəniyyətindən, dövlətçilikdən danışır. Hakim də qayıdıb dedi ki, müəllimin düz deyir də, biz türkdilli millətik. Məhkəmənin hakimi hökm kəsdiyi günün sabahısı demişdi ki, güllələnmə hökmü də vermişəm, ancaq indiyə kimi bu qədər narahat olmamışdım, bu gecə yata bilməmişəm.
– Həbsdə yatdığı vaxtda görüşə bilirdinizmi? Orda incitmirdilər ki, Əbülfəz bəyi?
– Həbsxanada olanda onunçün yaxşı şərait yaratmışdılar. Onu Qaradağ daş karxanasına göndərmişdilər, orada dustaqlar onu xüsusi hörmətlə qarşılamışdılar. Xüsusi mənzil və bir rus dustaq ayırmışdılar, ancaq ona xidmət edirdi, ayağına kimi yuyurdu. Özümüz də tez-tez yanına ərzaq göndərirdik, hətta bir dəfə mən gizlincə onun yanına getmişdim, bir gecə də yanında qalmışdım. O zaman rayondan tədarüklü gəlmişdim, söz vermişdilər ki, məni onun yanına keçirəcəklər. Səhərisi məni düz onun qaldığı yerə apardılar. Qaldığı mənzilə salıb qapını çöldən qıfılladılar, tapşırdılar ki, səssiz otur burda. Dustqaların gəlməsinə az qalmış bir it pənəcərənin qabağında durub dayanmadan hürməyə, pəncərəni cırmaqlamağa başladı. Sən demə dustaqlar gəlməmiş yoxlama aparırlarmış. Açığı deyim ki, çox həyacan keçirdim, elə bildim indicə yaxalayacaqlar məni. Ancaq zabitlərdən biri pəncərədən boylanıb dedi ki, çirkli qabları gətirib bu otağa yığıblar, it ona görə hürür. Nə isə, bunlar çıxıb getdi, hannan-hana özümə gəldim. Bir az keçmişdi ki, Əbülfəz yoldaşları ilə otağa girdi, məni görəndə gözlərinə inanmadı, həm də çox hirsləndi. Dedi ki, belə niyə etmisən, təhlükəlidir, ancaq gec idi daha, apardığım ərzaqları yeyib-içdilər. Mən bir də səhər getdiyim kimi də geri qayıtdım. Türmənin rəisi də onu çox istəyirdi, tapşırmışdı ki, Əbülfəzdən müğayət olun.
– Bildiyimiz kimi, Əbülfəz bəy çox gec yaşlarında ailə həyatı qurub. Nəyə görə evlənmirdi, özünün sevdiyi var idimi deyə yubanırdı, yoxsa ki, elə siyasi fəaliyyətinə görə evlənmək məsələsi arxa plana keçmişdi?
– Ona çox deyirdik evlən, hətta dostları, yoldaşları da deyirdi. Ancaq hələ evlənmək fikri yox idi, bilirdi ki, nə vaxtsa tutulacaq. Bir dəfə müəllim yoldaşlarının biriylə istirahətə Ordubada gəlmişdilər. Onda rəhmətlik dayım ona məsləhət verdi ki, qardaşların da evlənib, sən də ailə qur, oğul-uşağa qarış. Onda dedi ki, mənə evlənmək barəsində nəsə deməyin, mən tutduğum yolu bir yerə çıxarmalıyam.
Türmədən çıxandan sonra Əlyazmalar Fondunda işləməyə başladı. Bir dəfə gözəl bir qızla evə gəlmişdi, oturub yemək yedilər, getdilər. Axşam evə gələndə soruşdu ki, qız xoşuna gəldimi, evlənmək istəyirəm. Mən də dedim ki, lap yaxşı. İki gün beləcə qızla gəldilər evə, ancaq üçüncü gün gəlmədilər daha. Soruşdum ki, bəs qız necoldu, dedi ki, yox e alınmadı, xasiyyəti xoşuma gəlmədi.
1979-cu ildə Kələkiyə məzuniyyətə gəlmişdi. Onda nənəm bunu evlənməyə razı sala bildi. Oturub məsləhətləşdik ki, kimi alaq, nənəm əmim Mirbabanın qızı Həliməni məsləhət gördü. Onda Əbülfəzin yaxın dostu Abbas Musayev də bizdə idi, elə Abbasla bərabər elçi getdik. Qızın həsini alıb evə qayıtdıq və toy tədarükünə başladıq.
