“Oğul ana itirir, qardaş bacı itirir, amma ən ağır itki ömür-gün yoldaşına düşür. Çünki bunu yaşayanlar daha gözəl anlayar, həyatını bölüşdüyün birini itirmək, nə bilim… Hər bir insanı belə itki müxtəlif cür təsir göstərir. Mənim yadımdadır ki, akademik Rafiq Əliyev də xanımının yoxluğunu və keçirdiyi hissləri yazılarında büruzə verirdi. Amma mən bir az qapalı insan olduğum üçün keçirdiyim ağır duyğuları ifadə edə bilmirəm. Hər bir hissi gizli yaşayıram. Təxminən 5-6 ay olar ki, bir kitab üzərində işləyirəm. Kitab üzərində çalışdıqca, Almaz xanımın dediyi sözlər yadıma düşür. Çox güman ki, bu kitabı Almazın əziz xatirəsinə həsr edəcəm. Almaz xanımı itirdikdən sonra fikir verirəm ki, övladlarım mənə daha çox zaman ayırır. Tez-tez gəlib baş çəkirlər, darıxmağıma icazə vermirlər. Amma anlamırlar ki, Almaz xanım hər saniyə ağlımdadı…
O, hər işimdə mənə dəstək idi. Mən elmi fəaliyyətdə olan zaman bir müddət Almaz xanımın yanında olmadım, evin yükü onun öhdəsində qalmışdı. Amma o, çox asanlıqla bu işin öhdəsindən gəlirdi.”
Şahlar Əsgərov
